Helena Carneiro Polles

A Súplica do Rio



O trovão e a madrugada...

  O rio ajeitou o regaço.

  Abriu os braços...

           Em seu leito deitou

           e rolou com a chuva.

           Pegou barriga...

                      Cheio de rumores canta

                      e conta pelos caminhos

                      amores clandestinos:

                                             lua, libélulas, flores campestres.                    

                                             Nenhuma dúvida de que

                                            está “prenhe” da chuva.

                                Roça as pedreiras, higieniza as fendas.

                     Lava a quilha das canoas,

                     espirra na proa.

Rega a mata ciliar, cobre as pontes.

                          Lambe a areia, fixa o horizonte.

                                        Enrosca-se num feixe de luz.

                                        Aos borbotões libera os botões

                                        do largo roupão azul.

                                                                Tinge-se de vermelho.

                                                                Clama aos pescadores,

ao povo e aos senhores:

 que o deixem

  parir peixes.